ทุกอย่างเริ่มใหม่หมด
ทักษะการทำความสะอาด การตัดต้นไม้ การดูแลพับผ้า การจัดห้อง
(ฯลฯ)
แน่นอนว่าทักษะแบบนี้ ล้วนเป็นทักษะที่จำเป็น
แต่ก็เหมือนกับเราต้องเขียนอธิบายว่าเราควรจะต้อง "ทำ" อย่างไร
รวมไปถึง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำได้จริงหรือเปล่า?
-------------------------------------------------------------
คุณลุงเจ้าของแพ เป็นคนขี้บ่น เรียกว่าขี้บ่นระดับชาติ
และมักจะ "พูด" ความคิดของตัวเอง (มักจะเป็นความคิดจากจิตสำนึกที่ดี)
ให้คนรอบข้างฟังอยู่เสมอ
การพูดของลุงมีตั้งแต่เกริ่น / สอน / บ่น / เตือน / ด่า / กร่นด่า / ขุดรากเหง้ามาตบหน้าด้วยคำพูด
ตามแต่สถานการณ์
แน่นอนว่าหลายคนส่ายหัว เวลาลุงพูด
เพราะคำพูดแต่ละคำของลุง ช่างเสียดแทงเหลือเกิน
ลุงสอนให้ทุกคน "สร้างระบบ" ในการทำงาน
เพื่อจะทำงานง่ายขึ้น ไม่เป็นภาระให้กับคนที่ต้องทำงานต่อจากตัวเอง
นั่นเป็นสิ่งที่ฉันเห็นว่าจำเป็น และเห็นด้วยสุดพลัง
มีเพียงปัญหาเล็กๆข้อเดียว
.. ลุงไม่มีระบบในตัวเองสักนิด..
และเรื่องสำคัญคือ
ลุงไม่เคยโทษตัวเองเลยสักนิด
"ของที่อยู่ตรงนี้มันหายไปเพราะมีคนมาย้ายมัน" ลุงบ่นในวันที่มีคนเก็บของเวลาลุงวางระเกะระกะ
"วางของเรี่ยราด แล้วของก็หายทำไมไม่เก็บให้เป็นระบบ" ลุงบ่นในวันที่คนวางของแบบเดิมไม่ใช่ลุง
ปัญหาคือ ทุกคนผิดหมด ลุงถูกเสมอ
ระบบของลุง จึงไม่เคยได้รับความสนใจจากคนอื่น
พอกับคำบ่นของลุง ที่หลายคนฟังแบบผ่านไป แทนจะเก็บมาใส่ใจ
------------------------------------------------------------
นอกจากเชอรี่แล้ว ยังมีคนงานอีกคนที่ขยันจนมดเรียกพี่
เขาชื่อ "พี่เล็ก" เป็นสาวมอญ สัญชาติพม่า นัยตาคม
พี่เล็กทำงานได้ทุกอย่าง ตั้งแต่ปลูกต้นไม้ ตัดแต่ง ขัด ถู ปูเตียง ฯลฯ
เรียกว่าขอให้บอกเถอะ พี่เล็กจัดให้!
ฉันทำงานกับพี่เล็กหลายวันแล้ว
แต่วันนี้เป็นวันที่ intensive course สุด ต้องอยู่ด้วยกัน 2 : 2
จึงมีเวลาคุยกันมากหน่อย
พี่เล็กแตกต่างจากคนอื่น ตรงที่พี่เล็กช่างคิด เอาใจเขาใส่ใจเรา
และตั้งใจทำงานอย่างประเสริฐ
ในบทสนทนาฉันเผลอพูดโดยไม่ทันคิดว่า
"อยากขยันแบบพี่เล็กบ้างจัง.."
"พี่ว่าน้องแนนก็ขยันนะ ก็เห็นทำอะไรตลอด"
"ตายจริง ดีใจจังที่พี่เล็กชม แถมชมว่าขยันนี่..สุดยอด"
"คนเรามันขยันกันได้หลายแบบนะ บางคนขยันเรื่องเบาๆ"
เอ่อะ คำนี้ทำให้ฉันต้องคิด ว่าอะไรคือการขยันเรื่องเบา
อาจจะเป็นเร่ืองไร้สาระละมั๊ง
"น้องแนนไม่คิดถึงแม่บ้างเหรอ?"
"คิดถึงสิ อยากกลับกรุงเทพฯจะตาย"
"อดทนนะ คิดถึงก็กลับบ้านบ้าง"
คำพูดพี่เล็กทำฉันผู้ตัดกิ่งไม้อยู่น้ำตาคลอนิดๆ
และมีแรงที่จะทำสิ่งต่างๆต่อไป
อย่างน้อยก็ในวันนี้
------------------------------------------------------------
มองย้อนกลับไป ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันทำอะไรหลายอย่าง
ที่คิดว่าชาตินี้ก็ทำไม่ได้
แต่ฉันสามารถทำมันจนกลายเป็นชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว
ฉันตื่นตี 5 ครึ่ง มาเริ่มทำงาน
ฉันทำงานได้หลายหลากรูปแบบ
สุดท้ายบทเรียนที่เราคิดว่าเราจะทำ เราจะเรียน
มันอาจจะต้องเริ่มจากสิ่งง่ายๆ
คือการ "ทำ" ให้มากกว่า "พูด"
เพราะถ้าคนยอมรับในการกระทำของเรา
เราจะพูดคำสั้นๆ เพียงเล็กน้อย
มันจะเป็นคำที่ยิ่งใหญ่เสมอ
ไปถอนวัชพืชกัน
ตอบลบ