ว่าการที่เราจะเลือกใครสักคนให้เข้ามาอยู่ข้างๆกันในชีวิต
มันควรต้องเลือกกันจากอะไร?
ต้องหน้าตาดี
ต้องมีฐานะ
ต้องบ้านรวย
ต้องทำงานเก่ง
ต้องขยัน
ต้องนิสัยดี
ต้องดูแลเราได้
ต้องเข้าใจกัน
ต้องอยู่ด้วยกันได้
ต้อง.. ต้อง..
ข้อแม้นับร้อยข้อ ผุดขึ้นมาในหัวสมองฉัน
กับการเลือกใครสักคนมาอยู่เคียงข้างกัน
ซึ่งทำให้ตัวฉันเอง ก็ไม่เคยคิดว่าจะมีใครทนนิสัยคนอย่างฉันได้
คือ.. เอาจริงๆคือ ไม่คิดว่าจะมีใครอยู่กันไปได้จนแก่ ว่างั้นเถอะ!
"ทำไมถึงแต่งงานกับพี่จา" ฉันถามพี่โทนขึ้นในวันนึง
วันที่เรานั่งรอแขกข้างบนเข้ามา Check-in
"คนเราทุกคน มันต้องมีเนื้อคู่นะลูกพี่
พูดไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกจา
แต่ผมเจอครั้งแรก ผมก็ชอบเลยนะ"
คือ ย้อนกลับไปประโยคที่คุยกันก่อนหน้านี้อีกนิด
พี่โทนเป็นพนักงาน (ขอเรียกว่าลูกน้องท่าจะเหมาะกว่า)
ที่ใส่ใจฉันแบบหาคนเทียบติดยากมาก
พี่โทนเห็นฉันเหนื่อยๆ และซึมๆ
"ลูกพี่ต้องมีคู่ละล่ะ เหมือนไก่ ถ้ามันมีคู่มันจะร่าเริง"
"ยาก ไม่รู้จะไปหาจากไหน หาให้หน่อยดิ" ฉันบอกพี่โทนไป
"ผมดูให้ลูกพี่อยู่ แต่ผมไม่รู้ลูกพี่จะชอบเขาไหม"
"เดี๋ยวนะ เราซึมเพราะเราเหนื่อยนะ ไม่เกี่ยวกับการโสด
เราไม่ใช่ไก่นะพี่โทน!!" ฉันเริ่มนึกได้
"วันนึงลูกพี่ก็จะเจอ คนที่ลูกพี่อยากอยู่ด้วย ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ"
พี่โทนกล่าว
กลับมาที่การคุยเรื่องระหว่างพี่โทน กับ พี่จา
"แม่ผมกับแม่น้องจา รู้จักกัน แล้วผมก็ไม่ได้สนใจอะไร
เราเจอกันตั้งแต่เด็กแล้ว
ผมก็เข้ามาทำงานในเมืองไทย จนวันนึงผมโทรไปหาแม่น้องจา
แล้วน้องจารับ ผมเลยถามว่า ใช่น้องจาหรือเปล่า
เท่านั้นแหละ ผมเลยคุยยาวเลยวันนั้น!" พี่โทนเล่าแบบอมยิ้มเบาๆ
"แล้วผมก็ไปงานวัด วัดมอญตรงนี้แหละพี่ มันมีงาน
ตอนกำลังจะเวียนเทียนกัน ผมก็เจอน้องจาอีก
คือก่อนหน้านี้มันคุยกันนะ แต่ไม่ได้เห็นหน้ากันมานานแล้ว
มาเจอกันที่วัด เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย
แต่พอผมเจอ ผมก็รู้สึกคุ้นๆ เลยเดินไปทักว่า น้องจาลูกป้าหรือเปล่า
จาก็บอก ใช่ๆ เราก็เลยทักทายกัน แล้ววันนั้น ผมกับจาก็เวียนเทียนด้วยกัน"
"โห่ อย่างกับในหนัง นี่ได้เป็นพระเอกเลยนะเรา"
ฉันแซว เมื่อเห็นหน้าพี่โทนที่ออกจะคล้ำ แต่เริ่มมีสีแดงระเรื่อ
"โห่ ลูกพี่ ไม่เล่าละ!!"
"เออ เล่ามา ใช้อำนาจการเป็นลูกพี่สั่งให้เล่า!"
พี่โทนเรียกให้เราเป็นลูกพี่ โดยยกตำแหน่งนี้ให้เรา ในที่แพที่นี่เพียงคนเดียว ช่างน่าปลื้มใจ
"แล้วผมกับจาก็ทำงาน เราทำกันคนละที่
ก็คุยโทรศัพท์กันทุกวันเพราะไม่ได้เจอกัน
จะขี่รถไปหากันก็ไกล
คุยกันมาเป็นปีแหละ ระหว่างนั้นเขาก็มีคนเข้ามา ผมก็มีคนเข้ามา
แต่สุดท้ายเราก็ยังเลือกที่จะคุยกันเองมากกว่า
ผมคุยกับเขานานสุดแล้ว
แล้วเขาก็ยังไม่ยอมคบกับผม จนวันนึงผมทนไม่ไหว เลยบอกไปว่า
เอาไง จะแต่งไม่แต่ง ไม่งั้นจะแต่งกับคนอื่นละนะ!
จาเลยตกลงแต่งงานกับผม"
"เห้ย มัดมือชกนี่หว่า"
"ลูกพี่! ตอนนั้นมันไม่ได้แล้ว จะเอาไง เลือกมาสักทาง ไม่อยากค้างคา
เราจะรักใคร มันต้องชัดเจนพี่"
"แล้วอะไรทำให้เลิกคุยกับคนอื่น แต่ไม่เลิกคุยกับคนนี้?"
ฉันถาม เพราะอยากรู้จริงๆ
พี่โทนเอง เป็นหนุ่มฮอตนะจะบอกให้!
"เพราะน้องจาเป็นผู้หญิงใจดี"
"ใจดี คือให้ขนมกินอ่ะนะ ฮ่า" ฉันยังแซวไม่เลิก
"ไม่ใช่อย่างงั้นสิลูกพี่ ใจดีหมายถึง จิตใจดี
เป็นคนคิดดี ไม่คิดจะทำร้ายใคร
ผมเลือกเขาที่เขาใจดี
เพราะเขาน่าจะใจดีกับลูกด้วย"
"แน่ใจว่าหมายถึงใจดีกับลูก ไม่ใช่ใจดีกับตัวเองเวลากลับดึกงี้"
"โอ้ย ลูกพี่นี่มัน..!!" พี่โทนทำท่าจะวิ่งเข้ามาเตะ
ว่าแล้ว รถบัสก็เลี้ยวเข้ามาพอดี
การโดนเตะ จึงถือว่ารอดตัวไป
สุดท้าย สิ่งที่ฉันเอากลับมาคิด
เราอาจจะต้องการคนใจดีสักคน
มาคอยประคับประคองชีวิตที่วุ่นวายกันไปหรือเปล่า?
สุดท้าย สิ่งต่างๆที่เข้ามาในชีวิต
ชื่อเสียง เงินทอง หน้าตา หรืออะไรก็ตามแต่
ที่เราหลายคนเคยตั้งเอาไว้
อาจจะไม่มีค่าอะไรเลย
ถ้าคนข้างๆ เราไม่ใช่คนที่สามารถทำให้เราสบายใจ
ในวันที่เราต้องทุกข์ใจที่สุด
ชีวิตเรา .. คงต้องเดินทางกันอีกไกล
ก็ไม่รู้ว่าทางไกลนั้น ความจริงแล้วมันจะยาว หรือสั้น
แต่คงดี ถ้าเรามีคนใจดี คอยเดินไปด้วยกัน
อย่างที่บอก ชีวิตเราต้องเจออะไรอีกมาก
ขอให้เราได้เจอคนที่จะโตไปพร้อมกัน
เรียนรู้ที่จะผิด หรือ ถูก
เรียนรู้ที่จะสุข หรือ เศร้า
เรียนรู้ที่จะสร้าง หรือ พัง
คนๆ นั้น ..
..ขอให้เราทุกคนได้เจอในสักวัน
แด่พี่โทน กับความรักดี ดี : )
